Niek's
Blog

Als eindsprint moesten in deze twee weken de kussens gemaakt worden, negen was het idee. Met negen kussens konden we een van onze aangeraden configuraties namaken, op deze manier konden we een volledig product presenteren. Al snel bleek dat de haalbaarheid enorm was overschat, het spinnen van de dekbedvulling waar we zo veel tijd aan hadden besteed was nog steeds niet genoeg. Mede hierdoor is besloten om zes kussens te maken, vijf met wol van de zeeman plus één met onze eigen draad. Ik heb veel tijd met de tuftgun doorgebracht, wat ik wel een leuk klusje vond. Ook heb ik samen met verschillende teamleden het schuimrubber in de juiste vorm gesneden. Het naaien van alle hoezen bleek een enorme taak, waar ik Sanne af en toe bij heb kunnen helpen. Het latexen van de getufte delen stonk enorm, en ik heb me wel twintig keer in mijn vingers geprikt bij het laatste stukje naaien dat met de hand gedaan moest worden. Het was erg leuk om bij alle delen van het productieproces betrokken te zijn. Vele uren zwoegen later waren de kussens alle zes af! Ik en Sanne mochten een dagje filmsterren zijn in de video die Ellis ondertussen aan het maken was.

David, Lydia en Sanne hebben de presentatie gedaan, dus het enige dat mij nu te doen staat is de laatste blogstukken optypen en dan is dit project helemaal afgerond.

Kerstvakantie!! Ik was zo ziek de eerste week dat ik eigenlijk helemaal niets heb gedaan. Na oud en nieuw heb ik het spinnewiel van Ellis gekregen en ben ik lekker gaan spinnen.

Deze week werd de verbinding gekozen, Lydia had nog een idee gehad voor een hele andere verbinding. Lydia’s verbinding was net zo groot als het kussen zelf, wat een ontzettend leuk effect gaf. Helaas werkte de verbinding niet. Ik moest blogstukken aan het schrijven deze week, wat weer de nodige moeite kostte. Ik heb dinsdag de hele dag lopen spinnen wat me verbazingwekkend goed af ging. Ik had wel wat gesponnen de afgelopen tijd, maar omdat ik met het zitmeubel bezig was veel minder dan de rest. Ik voelde me op maandag al niet super, maar tegen de tijd dat het donderdag was trok ik het niet meer en ben ik ziek naar huis gegaan.

Ik heb deze week naar verschillende soorten verbindingen gekeken met behulp van een één op één schaalmodel van een kussen. Het was nodig om onderzoek te doen naar de verbindingsmethodes omdat het lint met de knoop toch niet helemaal goed voelde; het hoorde niet helemaal bij de rest van het ontwerp. Nadat er verschillende verbindingen waren getest zijn we tot de conclusie gekomen dat alle andere mogelijkheden nog slechter waren. We hebben daarom toch voor de linten gekozen, met de voorwaarde dat deze door middel van maat en materialisatie beter bij het ontwerp worden geïntegreerd. Ook ben ik met Lydia en Sanne bezig geweest om configuraties te ontwerpen, deze kan een gebruiker vervolgens gebruiken om op terug te vallen wanneer het ze zelf niet zo goed af gaat.

Er moest deze week door iedereen weer een idee op tafel gelegd worden. Ik ben begonnen met schetsen en toen er een idee was bedacht heb ik direct mock-ups gemaakt. Deels geïnspireerd door conversation pits uit de jaren zeventig en deels door een stiekem verlangen naar een zitmeubel vormde mijn idee zich. Het idee was als volgt: een modulair systeem van kussens in de vorm van moshopen, deze kussen zijn met linten en knopen zowel aan elkaar als aan de muur te bevestigen. De kussens zijn rond, dus om te voorkomen dat er gaten vallen tussen de kussens zorgen de linten voor een overlap van ongeveer 20 centimeter tussen de kussens. Dit is uiteindelijk ook het idee geworden waar we als groep mee verder zijn gegaan.

De twee grote verbeterpunten aan het idee werden ook snel duidelijk: hoe verbind je de modules op een manier die bij het ontwerp past, en hoe zorg je dat mensen geen lelijke configuratie maken.

We zijn als groep samengekomen om moodboards te maken deze week, en via de moodboards was het vervolgens makkelijk om te zien hoe iedereen in het project stond. Er zijn vanuit nog meer moodboards twee richtingen ontstaan; ‘waden door de natuur’ en ‘modulariteit’. Vervolgens was aan iedereen de taak om te gaan schetsen voor een van de twee richtingen, ik koos waden door de natuur. Ik heb mijn schetsen in photoshop gemaakt, iets wat ik normaal niet doe. Ik kwam met twee ideeën, een modulaire wall-organizer en een kleed dat zowel de vloer als de wand bedekt. De wall-organizer had het uiterlijk van moshopen zodat de compartimenten goed verborgen konden worden. Het kleed was bedoeld als plek om tot rust te komen, een kleed waar je een stoel of salontafel op zet. In het vloerkleed gedeelte van het kleed waren stukken schuimrubber toegepast om op te zitten, wederom in de vorm van moshopen. We hebben de koppen bij elkaar gestoken bij de bespreking van iedereens werk en toen besloten om aspecten van veel van de ideeën samen te voegen tot een idee. Een modulaire mostegel was het resultaat.

Met de presentatie achter de rug en alle feedback nog vers in het geheugen zijn we deze week goed begonnen met een korte en krachtige tweede oriëntatie. We hebben lang vergaderd over de vervolgstappen die we nu moeten maken om het project goed voort te zetten. Er zijn brainstorm sessies bedacht en ingepland voor volgende week. Ik heb samen met David en Ellis gezeten om nieuwe mock-ups te maken, mock-ups die wel kunnen deze keer. Nadat we deze aan de groep hebben gepresenteerd hebben we besloten dat we een keuze moesten maken, schuimrubber zitobject of akoestisch interieurstuk. Ik denk dat het door het lezen van de afgelopen elf weken van deze persoonlijke blog wel duidelijk is dat ik een redelijke voorkeur had voor optie 1. Er is een invultabel gebruikt om de keuze te maken en we hebben voor het interieurstuk gekozen. De hoofdreden voor deze keuze was dat groep deze beter vond scoren op het aspect haalbaarheid. Ik was het niet helemaal eens met de keuze, maar zo werkt democratie nou eenmaal. Hier viel niets meer aan te doen, dus dan maar met volle kracht en enthousiasme een geweldig akoestisch interieurstuk gaan maken.

Het is eindelijk zover, er is een echt tweepersoon matras. Het gaat om een groot matras met pocketveren. Ik ben ongeveer twee minuten blij, tot ik mij realiseer dat het matras veel te stevig is. Door de pocketveren buigt het matras voor geen meter, en bij elke keer dat het matras gebogen wordt verliest het ongeveer 20% van zijn lengte. Alle ideeën die ik tot nu toe had bedacht kunnen niet meer, ik vind het vreselijk dom van mijzelf dat ik hier niet aan had gedacht. De presentatie vond nu ook plaats, en ging niet super. We hebben niet goed door gehad wat het idee achter de presentatie was, en zijn er met de verkeerde opzet in gegaan. De feedback die we hebben gekregen was duidelijk en constructief, maar toch een beetje pijnlijk. Het kostte even wat energie om hier overheen te komen, maar uiteindelijk heb ik de week afgesloten met goede hoop voor de oplossingen die we vast voor de problemen gaan verzinnen.

Deze week maak ik een aantal nieuwe mock-ups waar ik erg tevreden mee ben. Er komt een presentatie, dus ik ben daar deze week veel voor aan het voorbereiden. Ook moeten van alle testjes en mock-ups goede foto’s komen, dus ik bevond me veel in de fotostudio deze week. Ik heb nog wat aanpassingen aan de mock-ups gemaakt, en verder was het een rustige week.

In de week na de design week focus ik me vooral op het maken van nieuwe ideeën, voornamelijk op manieren waarop een matras in zijn geheel tot bank omgetoverd kan worden. Ik merk dat ik meer schets dan mock-ups maak en dat ik er niet heel lekker inzit. In elk ontwerpproces zitten periodes die creatief niet zo lekker lopen, en dit is de eerste kleine voor mij binnen dit project. Ik besluit dat het niet handig is om maar door te ploeteren als het toch weinig oplevert en focus me meer op de dingen die nog getypt moeten worden. Ook maakt in de notulen van een vergadering omdat Sanne er niet bij kon zijn. Het notuleren zelf gaat best prima, maar de vertaalslag naar een concreet verhaal valt me tegen. Nadat ik een schaamtevolle hoeveelheid tijd heb gebruikt voor het maken van de notulen probeer ik wat inspiratie op de doen. Ik heb met David gekeken naar meubels die we écht goed vinden, en waarom dat zo is. David blijk een groot fan van Pierre Paulin, en ik merk dat dat voor mij precies de goede plek is om voor inspirerende vormen te kijken.

De Dutch Design Week, hét Nederlandse evenement rondom vernieuwend ontwerp. Deze week zijn we niet op school geweest, maar waren we in Eindhoven inspiratie aan het opdoen. Met een groepje studenten van verschillende andere projectgroepen hebben we een huisje geboekt, en toen kon de pret beginnen. Ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad tussen alle extraordinaire creaties, producten en media-belevingen. Ik wil direct naar de kunstacademie voor een master. De Dutch Design Week (DDW) doordrenkt Eindhoven met creatieve energie, ik heb mijn schetsboekje in no-time helemaal vol gekladderd. Op de DDW zijn niet alleen de nieuwste ontwerpen aanwezig, er zijn ook verschillende stands die unieke materialen hebben uitgevonden, of natuurlijke materialen gebruiken op manieren die gewoonweg geweldig zijn. Bij het Piet Hein Eek gedeelte van de DDW sta ik een tijdje met Teun Zwets te praten, dit is een ontwerper die ik via mijn stage (en ondertussen werk) heb leren kennen. Teun ontwerpt ontzettend intuïtief, wat zich in zijn werkt uit als ontzettend expressieve meubels in de felste kleuren. Ik word er hartstikke blij van en ben direct van mening dat de bank, mocht deze een frame krijgen, een frame moet hebben in de felste RAL-kleur die er bestaat.

Ik ben van schaal veranderd met de schuimrubber vormstudies en stoel ideeën. Door op een schaal van één op acht te gaan werken was het niet alleen makkelijker om snel modellen te maken, maar kon ik ook in het foam gaan knippen en snijden. Met een schaal van één op één was dit niet mogelijk omdat er simpelweg niet genoeg materiaal was om het voor elke proef kapot te maken. De nieuwe schaal bood nog een nieuwe mogelijkheid, het toevoegen van frames. Met een één op één schaal kon dit wederom niet door het materiaalgebruik. Met kleine stukjes ijzerdraad en plaatjes aluminium werden de stukken schuimrubber op hele nieuwe manieren ingebonden en uitgerekt.

De gesegmenteerde vormen die ik vorige week had gemaakt werden al snel poef-achtig, en toen nog sneller fauteuils. De stoelen zaten niet op de goede hoogte en hadden veelal ook niet de juiste zitdiepte, toch was het erg interessant om te kijken wat er allemaal mogelijk was met puur schuimrubber. De grootste uitdaging van een stoel zonder frame was het maken van een rugleuning die voldoende ondersteuning bood. Het is uiteindelijk gelukt deze rugleuning te maken door de onderkant van de rugleuning met extra schuimrubber te verdikken, en dit dikkere stuk vervolgens te pletten met sjorbanden. Een rugleuning die op deze manier is gemaakt heeft een stevige onderkant, maar het bovenste deel vormt zich nog erg goed naar de gebruiker.

Deze week stond in het thema van het vormen van schuimrubber uit oude matrassen en kussens. Dit heb ik onder andere gedaan door het schuimrubber in te binden of te klemmen met touw, sjorbanden en lijmklemmen. Eerst neigde ik erg naar het maken van stoelen en andere zitmeubels, maar na een kort overleg met Gerda ben ik abstractere vormen gaan maken die vervolgens samen een geheel zouden vormen.

Schuimrubber is een verbazing wekkend elastisch materiaal. Je kan schuimrubber op hele extreme manieren indrukken en uitrekken. Deze eigenschap zorgt ervoor dat vormstudies snel vloeiende vormen opleveren. Een van de meest logische ontdekkingen was ook het interessantste, wanneer een stuk schuimrubber is ingeklemd is het een stuk steviger! Door met de spanning die bijvoorbeeld sjorbanden uitoefenen te spelen kan elk deel van een stuk schuimrubber een andere functie hebben.

Deze week heb ik het plastic dat ik vorige week tot een brok had gesmolten in granulaat veranderd. Dit was nodig om het tot een bruikbaarder halffabricaat te vormen. Het brok plastic was niet genoeg om goed mee te kunnen testen, dus heb ik in een cakevorm nog een plakkaat plastic gesmolten. Ik heb deze stukken in de shredder gedaan, en nadat ik aan wat schroefjes had gedraaid kwam er een mooi consistent granulaat uit. Om te testen of het plastic nog bruikbaar was leek het me een goed idee om te kijken of het tot 3D-print filament te vormen was. Filament is in feite een plastic draad met een constante diameter. Het is erg belangrijk dat de diameter van de draad op punt a hetzelfde is als op punt b, als dit niet zo is, is het niet mogelijk voor de printer om een goed resultaat te behalen. Met de gereedschappen die voor mij beschikbaar waren was het niet mogelijk dit te doen, toch heb ik geprobeerd om te bewijzen dat het concept wel werkt. Het idee was om een spuitgietmachine te gebruiken, deze kan namelijk granulaat verhitten en extruderen. Normaliter spuit de spuitgietmachine het plastic met hoge druk in een mal. Als er erg weinig druk op de cilinder werd uitgeoefend en er geen mal in de machine zat, zou er in theorie een draad plastic uit moeten vloeien. In de praktijk bleek dit makkelijker dan gezegd, het is echter wel gelukt om het granulaat succesvol tot een soort sliert te vormen. Ook zijn we op excursie naar het sorteercentrum van GoudGoed geweest, hier ben ik erg onder de indruk geraakt door de expertise en snelheid waarmee het textiel gescheiden werd.

En we zijn los! We hebben een zak spullen van GoudGoed meegenomen, in deze zak zaten onder andere badslippers en kussens. Ik ben aan de slag gegaan met de kussenvulling, dit bleek een polyester te zijn. Ik heb deze polyester “wol” door middel van een strijkijzer tot een soort velt kunnen vormen. De draden van het polyester vervormen door de hitte en drukken samen tot een sterker geheel. Het is me ook gelukt het polyester te smelten met een hittepistool, hierdoor werd het plastic een hard en solide geheel. Het massieve plastic was overigens wel een stuk brosser dan ik van tevoren had verwacht. David en ik zijn met de huisstijl en de website begonnen, David deed de website en ik de huisstijl. We hebben de naam Eruca gekozen voor onze groep, deze voelt echter nog niet definitief.

Op 10 september zijn we begonnen met het project NXT Classic, eerst moesten er wat nodige voorbereidingen getroffen worden voordat we echt van start konden. Er is door Lydia een gezamenlijke agenda aangemaakt, ik had nog nooit een agenda gebruikt, dus dit was even wennen. Ook hebben we op het internet onderzoek gedaan naar verscheidenen zaken rondom circulair textiel. Ik heb hier specifiek onderzoek gedaan naar het materiaal dat al gerecycled wordt. De opdracht die we hebben gekregen is het ontwerpen van een product dat van een afvalstroom is gemaakt, specifiek een afvalstroom van de kringloopwinkel GoudGoed. De eerste stap was logischerwijs om naar GoudGoed toe te gaan en de afvalstromen eens goed te bekijken. Het viel vooral op hoeveel oude stofzuigerslangen er in de afvalbakken lagen, verder werd er ons verteld dat matrassen en kussens artikelen zijn die GoudGoed niet kan verwerken.